خوب است به این نکته توجه داشته باشیم که خداوند انسان ها را بد ذات، بد اخلاق و بد زبان نیافریده است بلکه خوش رویی و خوش خویی در ضمیر همگان به ودیعت نهاده شده است؛ لذا هرکس دچار سوءخلق باشد برخلاف مسیر فطرت خود حرکت کرده است و باید در صدد اصلاح خویش برآید…
در دین مبین اسلام، فرجام عمل و به نهایت رساندن کار، مهم تر از شروع آن می باشد؛ زیرا انجام کار خیر از مرحله ی آغاز تا پایان، با آسیب ها، موانع و خطراتی هم چون ریا، عجب و … روبرو است که فساد و ضایع شدن عمل را به دنبال خواهد داشت؛ به همین خاطر مؤمن می باید هم و غم خویش را به کار گیرد تا کار را با رعایت دقیق موازین عقل و نقل به پایان رساند…
تعابیر ارزشمندی که درباره نیت وجود دارد نشان از اهمیت خاص آن در فرهنگ قرآن و اهل بیت علیهم السلام می نماید، تا بدان جا که نیت مؤمن در مسیر انجام کار خیر، با ارزش تر از عمل او شمرده شده است…
یقین از مراحل و درجات متعددی برخوردار می باشد؛ زیرا ایمان گروهی برخاسته از ادّله عقلی است و دلایل کافی و وافی بر آن دارند؛ مرتبه ای که بزرگان اخلاق و عرفان با اقتباس از آیات قرآن و روایات اهل بیت علیهم السلام، از این مرحله به علم الیقین تعبیر نموده اند. اما مرحله بالاتر که آن را عین الیقین می نامند مرحله شهود است. در این مرحله انسان با پشت سر گذاشتن استدلال عقلی، به مقام دیدار می رسد و با چشم دل خدا را می بیند و عظمت خالق را مشاهده می کند و شک، تردید و وسوسه که ناشی از ادله خشک عقلی است از جان او رخت بر می بندد…
برای ایمان، درجات و مراتبی ذکر گردیده است که توجّه و شناخت آن برای هر فرد مسلمان، مهم می باشد. در حدیثی امام صادق علیه السلام می فرماید: «ایمان ده درجه است، چون نردبان پله پله از آن بالا می روند»…
«و كيست خوشگفتارتر از آن كس كه به سوى خدا دعوت نمايد و كار نيك كند و گويد من [در برابر خدا] از تسليم شدگانم»…
